Ἡ διακονία εἶναι γιὰ τὸν μοναχὸ «τόπος» ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς. Τοῦ προσφέρει τὴ δυνατότητα νὰ ἐκπληρώσει τὴν ἀπερίσπαστη ὑπακοή του, νὰ ἐκφράσει τὴν ταπεινὴ καὶ θυσιαστικὴ ἀγάπη του πρὸς τοὺς συμμοναστές του, νὰ ἀνταποδώσει εὐχαριστία πρὸς τὸν προστάτη Ἅγιο τοῦ Μοναστηριοῦ, ποὺ τὸν ὑποδέχτηκε πατρικὰ καὶ τὸν περιποιεῖται σκεπάζοντάς τον μὲ τὴ Χάρη του.
   Μέσα σ’αὐτὴ τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ προοπτικὴ ἐντάσσονται καὶ οἱ καθημερινὲς ἐργασίες τῶν μοναχῶν, ποὺ καλοῦνται «διακονήματα» καὶ ἐκτελοῦνται κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τοῦ Ἀρχηγοῦ καὶ Τελειωτοῦ μας Ἰησοῦ. Καλλιεργοῦνται σήμερα στὴ Μονὴ οἱ παραδοσιακὲς τέχνες τῆς ἁγιογραφίας, ἐκκλησιαστικῆς κεντητικῆς, παρασκευῆς θυμιάματος καὶ κολλύβων , πυρογραφίας καὶ χαρακτικῆς.
  Ἐφαρμόζεται ἀκόμη ἡ μελισσοκομία, ἐνῶ δὲ λείπουν οἱ γεωργικὲς ἐργασίες τῆς καλλιέργειας τοῦ κήπου, ἐλαιῶν καὶ ἄλλων καρποφόρων δένδρων καθὼς καὶ ἡ καλλιέργεια βοτάνων.
   Ἀπὸ τὴν πλούσια συγκομιδὴ παρασκευάζονται ἀπὸ τὶς μοναχὲς πρόπολη, κηραλοιφές, σαπούνια μὲ βότανα, βότανα για ἀφεψήματα καὶ γιά μαγειρική, γλυκὰ τοῦ κουταλιοῦ, μαρμελάδες, ἡδύποτα, σάλτσες και ζυμαρικά.
 

​