Μου χάρισε ο Θεός την ευκαιρία να ζήσω τον Γέροντα Ανανία από κοντά, πολύ στενά, καθημερινά θα έλεγα, για περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τον γνώρισα πολύ δυσκολεμένος, μπερδεμένος. Τα επιτρέπει Ο καλός Θεός αυτά, αν καβαλήσεις το καλάμι, για να σε ταπεινώσει και να σωθείς. Με αγκάλιασε σαν μάνα και πατέρας. Άνοιξε την αγκαλιά της Εκκλησίας και με σκέπασε, με κράτησε στην πίστη.
Έτσι όπως έκανε για πλήθος δυσκολεμένων και αναγκεμένων, που προστρέχανε στο πετραχήλι του.
«Άσε τον Θεό και θα μας δείξει...».
Δεν σήκωνε το δάκτυλο να σε κατακεραυνώσει, να ερμηνεύσει αυτός τις θείες βουλές για σένα. Σκληρός και αμείλικτος στην αμαρτία, αλλά γεμάτος αγάπη και συμπόνια για τον αμαρτωλό που υποφέρει. Όπως ο ίδιος ο Χριστός, εις τύπον και τόπον του Οποίου, άλλωστε, με την ιεροσύνη του λειτουργούσε.
«Άσε, θα βγούμε πέρα...».
Χρησιμοποιούσε πρώτο πληθυντικό, σαν να σου έλεγε: «Είμαι κι εγώ μαζί σου σε αυτό τον δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση, στον Χριστό»...
 
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)