Η εμπειρία μας από τη Θεία Λειτουργία θα πρέπει να οδηγεί σε εξωστρέφεια. Ὁ Χριστός προσέφερε τον εαυτό του «διά τήν τοῦ κόσμου ζωήν». Το «εμείς» της Θείας Λειτουργίας αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Όταν ο ιερέας λίγο πριν από την τελική ευλογία λέει «ἐν εἰρήνῃ προέλθωμεν», δεν σημαίνει «η Θεία Λειτουργία τελείωσε, μπορείτε να πάτε στο σπίτι για καφέ», αλλά αντιθέτως, «η Θεία Λειτουργία μετά τη Θεία Λειτουργία μόλις αρχίζει· μεταφέρετε τη Λειτουργία έξω στον κόσμο∙ πηγαίνετε και διακονήστε τον κόσμο για τον οποίο ο Χριστός προσέφερε τη ζωή Του».Όταν αναφερόμαστε στα καθαγιασμένα είδη ως σε «Δώρα», ας μην ξεχνούμε ότι το νόημα των δώρων είναι να μοιράζο­­νται. Η Απόλυση, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είναι ένα τέρμα και ταυτοχρόνως μια αρχή. 
 
Εκτός από το θυσιαστήριο του ναού, υπάρχει ένα άλλο θυσιαστήριο που το βλέπουμε κάθε μέρα, όπου κι αν πάμε, στην αγορά, στις οδούς και τις ρύμες. Στο δεύτερο αυτό θυσιαστήριο μπορούμε να προσφέρουμε θυσία στον Θεό όλη την ώρα· και όμως το αγνοούμε, το προσπερνάμε με αδιαφορία, το αντιμετωπίζουμε με καταφρόνια. Και ποιο είναι το δεύτερο αυτό θυσιαστήριο; Είναι ο συνάνθρωπός μας, οι φτωχοί και παραπεταμένοι, οι πάσχοντες, τα θύματα της αδικίας…