Ὁμοναχισμὸς εἶναι, πράγματι, παράδοξη βιοτή. Ὅταν ὁ μοναχὸς ἀποκτήσει τὸ χάρισμα τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς, ἀντιλαμβάνεται τὸν παράδοξο χαρακτήρα τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἡ ἀναπνοή του ἀλλοιώνεται· τὰ νοήματα, οἱ νεύσεις καὶ οἱ κινήσεις τῆς καρδιᾶς του εἶναι πλέον ἕτερα. Ἀκόμη καὶ ἐνόσῳ ζεῖ πάνω στὴ γῆ, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γίνεται σὰν τὸν ἄνεμο, τοῦ ὁποίου ἀκοῦς τὴν πνοή, ἀλλὰ δὲν γνωρίζεις ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει. Στὴν κατάσταση αὐτὴν αἴρεται τὸ πέπλο ποὺ χωρίζει τὴ γῆ ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο· ὑπάρχει διαφάνεια καὶ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὸν οὐρανό· ἐνεργεῖ χαρισματικὴ ἕλξη ἄνωθεν, ἡ ὁποία ἀκατάπαυστα ἀνυψώνει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἄλλη πραγματικότητα. Τὸ μόνον ποὺ ἀπομένει εἶναι ἕνας βαθὺς καὶ γλυκὺς πόνος στὰ μύχια τοῦ εἶναι του, στὴν καρδιά.
 
Οἱ ἐρωτοαποκρίσεις σὲ αὐτὸ τὸ τευχίδιο ἔχουν παρθεῖ ἀπὸ τὸ βιβλίο «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν».