«Με λένε Πάβελ και είμαι από τη Σιβηρία. Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά. "Όλο τσακώνονταν και έπιναν. Ο μπαμπάς μου χτυπούσε τη μαμά μου. Μια μέρα τη χτύπησε πάρα πολύ. "Έπειτα την πήγε στο δάσος. Την έδεσε με ένα σύρμα και την έπνιξε μέσα στο βάλτο. Τώρα είναι στη φυλακή κι εγώ ζώ με τον παππού και τη γιαγιά μου...»
 
«Ονομάζομαι Όλεγκ και είμαι 12 ετών. Γεννήθηκα σε μια όμορφη πόλη, τη Γιάλτα και είμαστε έξι αδέλφια, δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Όμως η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έπιναν πολύ, ήταν διαρκώς μεθυσμένοι και δεν μας φρόντιζαν καθόλου. Πριν από πέντε χρόνια βρεθήκαμε στους δρόμους. Δεν είχαμε που να κοιμηθούμε και τι να φάμε. Ψάχναμε στα σκουπίδια και ζητιανεύαμε. Αδυνατίσαμε πολύ. Παραλίγο να πεθάνουμε. Κάποιοι καλοί άνθρωποι μας πήγαν στο νοσοκομείο. Για αρκετές μέρες μας έκαναν θεραπεία για να δυναμώσουμε, ενώ από τον μπαμπά και τη μαμά πήραν τα γονικά δικαιώματα. Αφού συνήλθαμε μας έφεραν στο ίδρυμα για τα εγκαταλελειμμένα ορφανά παιδιά...»
 
Ο τόμος αυτός είναι ο τέταρτος στη σειρά οδοιπορικών μας στις ομόδοξες, πολύπαθες χώρες του Βορρά και έχει τη δική του ιδιομορφία: Πέρα από την περιγραφή κάποιων περιοχών, ασχολείται και με ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα των χωρών αυτών: το εγκαταλελειμμένο παιδί. Με στόχο να κάνει, πρώτον, συγκοινωνούς του προβλήματος περισσότερους ανθρώπους. Και δεύτερον, να ενημερώσει όλους όσοι συνέδραμαν και συνδράμουν στην ιερή προσπάθεια ώστε να 'ρθούν ακόμη πιο κοντά και να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, είτε υλικά ή ηθικά, είτε άμεσα ή έμμεσα, είτε επώνυμα ή ανώνυμα...