Μέσα από τα κείμενα του ιερού Πατρός βλέπει κανείς ποιος είναι ο πραγματικός θάνατος και ποιος όχι. Πραγματικός και αληθινά νεκρός δεν είναι αυτός που υφίσταται τον βιολογικό θάνατο· διότι ο θάνατος αυτός έχει την ονομασία μόνο του θανάτου. Ο Χριστός με τον θάνατό Του νίκησε τον θάνατο και ο διάβολος με το όπλο με το οποίο νόμιζε ότι θα νικήσει τον Χριστό, με το ίδιο υπέστει την δική του πανωλεθρία. Από θάνατος φοβερός που ήταν και στους αγίους ακόμη - όχι μόνο της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και της Καινής - μετατράπηκε σε ύπνο. Γι' αυτό και λέγεται μετάβασις, μετάστασις, κοίμησις. Και τα μέρη της ταφής των νεκρών δεν λέγονται πλέον νεκροταφεία, αλλά κοιμητήρια. Ο Οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, ως άριστος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, δεν απαγορεύει το πένθος. Γνωρίζει πολύ καλά πώς και πότε πρέπει να επέμβει, για να θεραπεύσει την πληγή που προκάλεσε το βαρύ πλήγμα, όπως χαρακτηρίζει σε μία επιστολή του τον θάνατο. «Δεν απαγορεύω το πένθος», τονίζει. «Κλάψε και εσύ, όπως έκλαψε ο ίδιος ο Κύριος για τον φίλο του τον Λάζαρο. Με σεμνότητα και σοβαρότητα. Όχι όπως θα θρηνούσε ένας ο όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση. Κλάψε επειδή δυσκολεύεσαι για τον πρόσκαιρο αυτόν χωρισμό, αφού σε σύντομο σχετικά διάστημα πάλι θα συνάντησης τον άνθρωπό σου». Εκείνο που δίνει μεγάλη παρηγοριά στους πενθούντες είναι τα μνημόσυνα, τα οποία έχει θεσπίσει η Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων, γνωρίζοντας, σύμφωνα με την ομολογία του Αγίου, το κέρδος της ψυχής από την προσφορά της αναίμακτης θυσίας, αλλά και από τις ελεημοσύνες που γίνονται υπέρ των κεκοιμημένων.