Ἄν ὑπάρχη κάποια ἀλλαγή στήν ἐποχή μας πού συνιστᾶ τήν ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν κριτηρίων τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας καί ἁγιότητας. Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία τονίζεται, κυρίως, τό «τί» καί ὄχι τό «πῶς». Ὁμιλοῦμε συνεχῶς γιά τό τί εἶναι ὁ ἅγιος καί ὄχι γιά τό πῶς γίνεται κανείς ἅγιος. Ἔχει, ὅμως, μεγάλη σημασία τό «πῶς» γίνεται κανείς ἅγιος, γιατί αὐτό τό «πῶς» δείχνει τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἁγιότητα καί τίς θεολογικές προϋποθέσεις  νά γίνη κανείς ἅγιος.
 
Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ὡς νέος, ὡς θεολόγος, ὡς στρατιώτης, ὡς Πρωτοσύγκελος-Πρεσβύτερος, ὡς Ἐπίσκοπος ἀγάπησε πολύ τόν Χριστό, βάδισε αὐτήν τήν «ὁδόν τοῦ Θεοῦ» μέχρι τέλους καί ἔφθασε στό «πέρας» τῆς  ὁδοῦ. Ἦταν ἕνας «θεοδρόμος», ἦταν ἕνας «ὁδίτης» πού ἤθελε νά γίνη «πολίτης» τῆς οὐράνιας πατρίδας. Μέ τόν κατά Χριστόν βίο καί τήν πολιτεία του,  μέ τόν τρόπο πού ἀντιμετώπισε τίς πολλές δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς πού εἶχε στήν ζωή του, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἀσθένειά του, μᾶς ἔδειξε «τήν ὁδό πρός τήν ἁγιότητα» καί εἶναι ἕνα αὐθεντικό πρότυπο ἁγιότητας γιά τήν ζωή ὄχι μόνον τῶν Ἐπισκόπων, ἀλλά καί κάθε Χριστιανοῦ. 
 
Αὐτό τό «πῶς» τῆς ἁγιότητας, αὐτήν «τήν ὁδό πρός τήν ἁγιότητα» θά παρακολουθήση ὁ ἀναγνώστης στό παρόν βιβλίο. Εἶναι ἕνας πνευματικός καθρέπτης μέσα στόν ὁποῖο θά πρέπει συχνά νά καθρεπτιζόμαστε γιά νά διακρίνουμε  τήν  μέθοδο καί τήν ὁδό τῆς ἁγιότητας.